Το σημείωμα του σκηνοθέτη
Ο Ενωδών αναφέρει -και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους- πως το θέατρο, στην αγνή του βέβαια μορφή, είναι «Θέα Τριών Κόσμων». Ο θεατής δηλαδή, επικοινωνεί, δια της σκηνικής δράσεως, α) με τον φυσικό-υλικό κόσμο β) με τον συναισθηματικό-ψυχικό και γ) με τους ανωτέρους κόσμους.
Αυτό το θέατρο αγαπάμε, υπηρετούμε και πιστεύουμε κι αυτό το θέατρο είναι ούτως ή άλλως αλχημικό. Θέατρο και Aλχημεία ταυτίζονται ως φύσεις, κατά τον μεγάλο θεωρητικό Αντωνίν Αρτώ, διότι τόσο η αλχημεία όσο και το θέατρο επιδιώκουν στον πυρήνα τους, την μετουσίωση. Η μεν αλχημεία προσπαθεί να μετατρέψει την χονδροειδή, αδρότερη ύλη σε «χρυσό», σε κάτι δηλαδή ευγενές και πολύτιμο, το δε θέατρο επιδιώκει μέσα από την σύγκρουση, την κορύφωση και την κάθαρση να μετατρέψει, τρόπον τινά, τον ίδιο τον άνθρωπο, ώστε δια της διακρίσεως, να μπορέσει να επιλέξει τον δρόμο που οδηγεί απ' το Κατώτερο στο Ανώτερο, είτε εκείνος κατέχει την θέση του θεατή είτε αυτήν του ηθοποιού.
Το ΕσωΘέατρο ανεβάζοντας στην κεντρική του σκηνή τον «Αλχημιστή» του Paulo Coelho, επιτυγχάνει κατά την γνώμη μου, δύο πράγματα. Αφ΄ ενός παραμένει πιστό στον στόχο του για ένα καλό θέατρο κι αφ' ετέρου προσφέρει στους θεατές που το τιμούν με την παρουσία τους, ένα έργο εγνωσμένης αξίας, που πέραν του συγγραφικού και φιλοσοφικού του μεγέθους, διακρίνεται για το πνευματικό βάθος, την απλότητα του ύφους, την καθαρότητα και την ευγένεια του λόγου του.
Δουλεύοντας τεχνικά πάνω στην θεατρική διασκευή και απόδοση του «Αλχημιστή», επιλέξαμε να μείνουμε πιστοί όχι στο «γράμμα» αλλά στην Αλήθεια του έργου, επιδιώκοντας την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη σκηνική κατανόηση αυτού του πυκνού σε νοήματα, λογοτεχνικού και έμμεσα μυητικού κειμένου. Όσον αφορά στην σκηνοθεσία, φροντίσαμε να είναι αφαιρετική και χωρίς φτιασίδια, ούτως ώστε να αναδειχτεί απρόσκοπτα η ποίηση, η εσωτερικότητα και η δύναμή του.
Η χαρά είναι μεγάλη, καθώς ο «Αλχημιστής» παρουσιάζεται στην χώρα μας για πρώτη φορά, μέσα από τις παραστάσεις αυτές του ΕσωΘεάτρου, σε μια φιλόδοξη –για τα μέτρα ενός μικρού θεάτρου- παραγωγή. Γι αυτό που θα δείτε, εργάστηκαν με πολύ κόπο, αφοσίωση και επιμέλεια, τόσο οι παλαιότεροι όσο και οι νεότεροι ταλαντούχοι ηθοποιοί μας καθώς και οι υπόλοιποι συνεργάτες του ΕσωΘεάτρου. Είμεθα ευγνώμονες.
Τέλος, ευελπιστούμε το αποτέλεσμα να είναι ισάξιο των προηγουμένων, επ' ωφελεία όλων, «υμών και ημών», γιατί όλοι εμείς εδώ στο ΕσωΘέατρο, κάνουμε θέατρο -όπως έλεγε ο δάσκαλος Κάρολος Κουν- …για την ψυχή μας …και την δική σας, συμπληρώνουμε οπωσδήποτε.
Τάσος Προύσαλης
Η υπόθεση του έργου
Ο Αλχημιστής είναι η ιστορία του Σαντιάγο, ενός νεαρού Ισπανού που επιθυμώντας να είναι ελεύθερος να ταξιδεύει, επιλέγει να γίνει βοσκός. «Αγόρασε ένα κοπάδι και γύρισε τον κόσμο, μέχρι να μάθεις ότι το κάστρο μας είναι το πιο σπουδαίο και οι γυναίκες μας οι πιο όμορφες» είναι τα λόγια του πατέρα του. Σύντομα όμως, δεν του φτάνει η ανέμελη ζωή στα βοσκοτόπια της Ανδαλουσίας κι έτσι αποφασίζει να αφήσει πίσω του όσα τον δένουν μ' αυτήν και να επιδοθεί στην αναζήτηση της τύχης του, στην Πραγμάτωση του Προσωπικού του Μύθου. Το έναυσμα γι αυτήν την αναζήτηση δεν είναι παρά ένα όνειρο που τον προτρέπει να ανακαλύψει έναν θησαυρό στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Μόλις ο Σαντιάγο παίρνει την οριστική απόφαση να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο ταξίδι, ευθύς συναντά κι έναν περίεργο άντρα που αυτοαποκαλείται «βασιλιάς της Σαλίμ», ο οποίος τον ενθαρρύνει περαιτέρω και τον προτρέπει να ακολουθεί πάντα τα σημάδια. Η περιπλάνηση ξεκινά: ο Σαντιάγο μέσω του Γιβραλτάρ, περνά απέναντι στην Ταγγέρη με σκοπό να διασχίσει την Σαχάρα και να βρεθεί στον προορισμό του, στις Πυραμίδες. Ο δρόμος του δεν θα 'ναι δίχως περιπέτειες, ούτε χωρίς κινδύνους. Όμως και πόσες ωραίες στιγμές θα του χαρίσει… πόσους σημαντικούς ανθρώπους θα γνωρίσει: τον έμπορο στο μαγαζί των κρυστάλλων, τον Άγγλο συνοδοιπόρο του, την αγαπημένη του Φατιμά και πάνω απ' όλα, τον άνθρωπο που θα τον διδάξει, τον γέρο- Αλχημιστή… Μετά από μια τέτοια πορεία, ο Σαντιάγο φτάνει τελικά στις πυραμίδες και μετά από μία τελική, σχεδόν θανατηφόρα περιπέτεια-δοκιμασία, ανακαλύπτει πως ο θησαυρός…
