Τόσο γλυκό φιλί ο χρυσαφής ο ήλιος δεν χαρίζει
στην πρωινή δροσιά που κάθε ρόδο στην καρδιά φυλάει,
όσο η ματιά σου που αστραφτερά φωτίζει
το βραδινό μου δάκρυ που στο μάγουλο κυλάει.
Δεν φέγγει ούτε το μισό η αργυρή σελήνη
μες στη διάφανη του απείρου αγκαλιά,
όσο η όψη σου που ανέλπιστα φως δίνει
στα μάτια μου που υγραίνονται σταλιά με τη σταλιά.
Κάθε μου δάκρυ άμαξα που εσένα ταξιδεύει
κι έτσι θριαμβικά περνάς καβάλα στον καημό μου,
κοίταξε, όμως, μέσα μου ο πόνος πως θεριεύει
καθώς τα δάκρυα κύματα δείχνουνε τον χαμό μου.
Αλλά μην κολακεύεσαι, γιατί μετά - σ'το λέω -
καθρέφτης σου τα δάκρυά μου, κι εγώ πάλι θα κλαίω.
Βασίλισσα μοναδική! Τόσο ανώτερη, τόσο μεγάλη,
που νους δεν το στοχάζεται, γλώσσα θνητού δεν ψάλλει!
(Αγάπης αγώνας άγονος IV. 3)
στην πρωινή δροσιά που κάθε ρόδο στην καρδιά φυλάει,
όσο η ματιά σου που αστραφτερά φωτίζει
το βραδινό μου δάκρυ που στο μάγουλο κυλάει.
Δεν φέγγει ούτε το μισό η αργυρή σελήνη
μες στη διάφανη του απείρου αγκαλιά,
όσο η όψη σου που ανέλπιστα φως δίνει
στα μάτια μου που υγραίνονται σταλιά με τη σταλιά.
Κάθε μου δάκρυ άμαξα που εσένα ταξιδεύει
κι έτσι θριαμβικά περνάς καβάλα στον καημό μου,
κοίταξε, όμως, μέσα μου ο πόνος πως θεριεύει
καθώς τα δάκρυα κύματα δείχνουνε τον χαμό μου.
Αλλά μην κολακεύεσαι, γιατί μετά - σ'το λέω -
καθρέφτης σου τα δάκρυά μου, κι εγώ πάλι θα κλαίω.
Βασίλισσα μοναδική! Τόσο ανώτερη, τόσο μεγάλη,
που νους δεν το στοχάζεται, γλώσσα θνητού δεν ψάλλει!
(Αγάπης αγώνας άγονος IV. 3)
